Vrijwilliger bij de Kindertelefoon

Eind 2018 kwam een goede vriendin met het idee om bij de Kindertelefoon te werken. Ze had op haar faculteit een foldertje zien liggen van de Kindertelefoon en vroeg of ik ook interesse had om als vrijwilliger aan de slag te gaan. Destijds volgde ik de opleiding pedagogische wetenschappen en dat sloot goed aan bij het werk van de Kindertelefoon. Ik ben mij gaan verdiepen in het vrijwilligerswerk en heb mij vervolgens samen met mijn vriendin aangemeld voor de informatiedag op locatie.

Op de informatiedag kreeg ik de horen dat er van jou verwacht werd dat je voor minimaal 1 jaar, 5 keer per maand, 3 uur per keer werkt, hier krijg je geen vergoeding voor. Wel krijg je er gratis trainingen, e-learnings, een hoop ervaring en dankbare kinderen voor terug. Ik heb besloten te solliciteren.

Tijdens al die trainingen hebben we onder andere gesprekstechnieken aangeleerd. Zo zijn de gesprekken die de Kindertelefoon voert gelijk en kwalitatief goed. Wij staan het kind dat ons belt of contact op neemt via de chat te woord. Wij luisteren en geven het gevoel dat ze gehoord worden. De Kindertelefoon bedenkt geen oplossing voor de kinderen. Dat doen ze zelf. Door de juiste vragen te stellen laten we de kinderen eerst zelf nadenken over een oplossing. Wel kunnen we tips geven of vragen beantwoorden als ze daar specifiek naar vragen en er zelf niet uitkomen.

Solliciteren bij de Kindertelefoon is een erg goede keuze geweest. Na alle trainingen te hebben afgerond mocht ik in maart 2019 mijn eerste zelfstandige dienst doen. Super spannend, maar erg leuk! Ik weet nog goed dat ik tijdens mijn allereerste belletje volledig werd uitgescholden. Grappig hoor dacht ik. Gelukkig gebruik ik een pseudoniem waardoor ik het niet zo persoonlijk opvatte. Vervolgens kreeg ik een hijger aan de telefoon. Ik dacht waar ben ik aan begonnen.

Nu, een jaar later, werk ik nog steeds bij de Kindertelefoon. Ik vind het erg dankbaar werk en vind het ook heel leuk om gesprekken te voeren met kinderen. Je werkt altijd met andere sociale en aardige collega’s en als je een zwaar gesprek hebt gevoerd kan je het er met een van hen altijd over hebben. Want naast luchtige, alledaagse gesprekken voer ik ook wel eens gesprekken met kinderen die in schrijdende situaties leven. Ik weet nog goed dat ik een keer met een meisje sprak. Ze klonk jong, maar ook al zo volwassen. Na even gepraat te hebben over luchtige zaken vertrouwde ze mij toe dat ze stelselmatig door haar opa verkracht werd. Ze woonde bij haar opa en bekende later ook dat ze zwanger van hem was. Ik vond het verschrikkelijk om te horen dat het haar allemaal overkwam. Ik vond het super moedig van haar dat ze het mij had verteld. Samen hebben we gekeken naar oplossingen. Helaas durfde ze haar anonimiteit nog niet op te geven, omdat ze bang was om haar opa te verraden. Ze was nog maar 13. Dit soort gesprekken doen wel echt iets met je. Ik ben in zulke gevallen extra blij dat de Kindertelefoon bestaat.

Er zijn ook kinderen die in zulke schrijdende situaties wel hun anonimiteit durven op te geven. In dat geval is er de mogelijkheid een driegesprek te starten met Veilig Thuis. Ik bespreek eerst goed dat het een onveilige situatie is waarin het kind verkeerd en vertel over Veilig Thuis. Als het kind dit durft dan bespreek ik met het kind wat ik wel en niet mag vertellen. Een kind kan ook anoniem bellen naar Veilig Thuis. Ik zet het kind vervolgens in de wacht en leg in het kort de situatie voor aan een medewerker van Veilig Thuis. Daarna haal ik het kind bij het gesprek. Het kind gaat in gesprek met de medewerker. Ik blijf wel bij het gesprek als dat kind het wil. Het kind vertrouwd op mij en kan altijd op mij terugvallen in zo’n situatie als hij of zij het eng vindt of het toch niet meer wil vertellen. Deze driegesprekken kan de Kindertelefoon nu ook voeren met 113 en binnenkort ook met Fier.

Nu het coronavirus heerst wordt er meer gebeld en gechat dan ooit. Gemiddeld 1500 keer per dag. Veel kinderen bellen om te vragen over het virus, maar kinderen nemen ook contact op omdat ze zich vervelen, of omdat de thuissituatie verergerd is. Gezinsleden zitten meer op elkaars lip en kinderen zijn hier soms de dupe van. Gelukkig kunnen ze de Kindertelefoon bereiken. Vrijwilligers zijn vaker beschikbaar en dat ik erg mooi om te zien. Het is heel dankbaar werk en ik ben van plan nog een tijd vrijwilliger te zijn en vele kinderen te spreken.

Renée